the loneliest people are the kindest

Hej!

Czy u was też tak świeci słońce i  jest ciepło? Nie mogę się, aż doczekać kiedy będzie można chodzić bez kurtek, w krótkich spodenkach. Ostatnio zaczęłam dość często wychodzić ze znajomymi. Wcześniej najczęśniej cały tygodzień przesiadywałam w domu,   albo wychodziłam sama. Wydaje mi się, że to akurat nie z powodu mojego lenistwa   tylko braku znajomych. Prawda jest taka, że mam dwie przyjaciółki. Więcej nikogo. To, że ktoś ma kilkaset znajomych na facebooku wcale nie oznacza, że wszyscy to jego znajomi i przyjaciele. U mnie najczęściej to osoby ze szkoły z którymi nigdy w życiu nie wymieniłam słowa. Z doświadczenia wiem, jak to jest nie mieć znajomych (ja nawet nie mam znajomych w szkole, bo moje przyjaciółki  są starsze), po jakimś czasie zaczynasz wpadać w depresję, co jest bardzo ciężkie do przetrawania, ale w pewnej chwili zaczynasz się uspokajać i wszystko wraca do normy.

W tym poście chciałam napisać coś bardziej psychologicznego. Odnoszę się tu do osób które źle się czują w swoim ciele, są samotni, i mają tym podobne problemy-nie jesteście sami. Nie będę pisać tu "idź do psychologa, porozmawiaj szczerze i ci się poprawi", bo wiem, że to nic nie zmieni, ani twojej sytuacji, ani twojego toku myślenia. Wiem, że takim osobom towarzyszą myśli samobójcze, samoagresja itd., ale uwierzcie mi to minie. Musicie trochę potrwać w tym. Wiem, że będzie bardzo boleć, ale musicie dotrwać do końca. Do końca kiedy obudzicie się rano, z dobrym humorem i pozytywnym myśleniem
. 
Jeśli macie ochotę porozmawiać o waszych problemach i otrzymać odpowiedź z mojej perspektywy, nie psychologa, rodzica to piszcie tu-caroline.carooline2001@gmail.com